Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.2 Marynka.djvu/468

czy, gdy tylnemi drzwiami w ladajakim kubraczku, bez czapki, w butach długich, ukazał się znajomy nam Juraś. Zmężniał był trochę, ale i on wyraz twarzy miał smutny.
 Z dala Żantyr go ręką pozdrowił, a Poterski podszedł ku niemu.
 Zbliżywszy się zaczęli rozmowę tak cicho, jakby się obawiali obudzić kogo lub przerwać potrzebny spoczynek...
 — Dzień dobry!
 — Dobry dzień!
 — A co tam u was słychać?
 — Nic, wszystko po dawnemu.
 — Organista bystro spojrzał mu oczy.
 — Nie lepiej?
 — Nie gorzej, rzekł Juraś, dzięki Bogu i za to?
 — Spokojna?
 — Jak była...
 — A przytomność?
 — Nie powraca... wtrącił smutnie Poterski, i poprawił się zaraz: Nie można bo powiedzieć, żeby nieprzytomna była. Poznajeć ona wszystkich, prawie każdy wypadek, który się z nią i koło niej stał, pamięta, tylko zmieszało się wszystko w tej biednej głowie: umarli, żywi, wczoraj i dzisiaj. Mówi o matce jakby na nią oczekiwała, śniadanie i obiad każe gotować dla wuja i proboszcza, którego dawno nie ma na świecie, dla mojego nieboszczyka majora.
 Juraś westchnął.
 — Żeby choć tych łajdaków, co ją o chorobę tę przyprawili, mogła przepomnieć, przerwał Żantyr, możeby ozdrowiała.