Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.2 Marynka.djvu/471

 Poterski zżymnął się.
 — At, rzekł, gadanie. Dopóty, dopóki ten nikczemny włoch czy francuz żył, co się jej mężem nazywał, to niechby sobie było jak chciało, ale teraz gdy przyszła wiadomość z Marsylii, że go apopleksya ubiła, kobieta wolna... mogłaby...
 Żantyr głową pokręcił.
 — Tak, dodał, tak... myślisz acan sobie... mogłaby nawet za Poterskiego wyjść.
 Juraś się zaczerwienił mocno.
 — Nieprawda! odparł: ja tego jako żywo nie myślę. Pan Żantyr ma mnie za takiego niecnotę, co tylko dla siebie i o sobie myśli i stara się. A Boga biorę na świadka, ja się jej nie czuję godnym, przez głowę mi to nie przeszło. Czy onaby sobie kogo innego nie znalazła.
 Żantyr się zadumał.
 — Co bo ci w głowie! rzekł po chwili. Sądzisz, że jabym temu przeciwny był, żebyś się z nią ożenił, gdyby to możliwem było?
 — E! dajmy bo temu spokój! zawołał Poterski niespokojny; nie ma mówić o czem.
 Stali tak trochę naprzeciw siebie milczący.
 — A wczoraj wieczorem jak była? spytał organista.
 Jurasiowi niebardzo się odpowiadać chciało.
 — Wczoraj wieczorem milcząca była, chodziła raz wraz po pokoju... wyglądała oknem, jakby na kogo oczekiwała, ale nie powiedziała na kogo...
 W chwili gdy to mówili, od strony ogródka dał się słyszeć śpiew.