Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.2 Marynka.djvu/52

który koniecznie chce mnie kupić, żebym mu śpiewała... Dziwulski gotów sprzedać... matka płacze... a ja uciekłam...
 I załamawszy ręce wpatrzyła się w Żantyra, na którego twarzy nie malował się ani przestrach, ani podziwienie..
 — Jak to? Francuz powrócił? zapytał...
 — Co bo pleciesz: powrócił? On dopiero pierwszy raz przyjechał... odparło dziewczę.
 Organista głową potrząsał i kijem coś po piasku kreślił.
 Marynka obojętnością jego była oburzona...
 — Otóż to tak mnie Żantyr kocha! zawołała. Chcą mnie porwać, chcą zaprzedać, a on na to — nic...
 Spojrzał na nią swemi siwemi, pełnemi uczucia oczyma organista...
 — Ot — pleciesz kleciucho! wybąknął.
 — A cóż? przerwała Marynka.
 — Co? nic nie rozumiesz — rzekł Żantyr — wiesz, że dzwonili, ale w jakim kościele?
 I ramionami ściągnął.
 — A ty więcej wiesz? chwytając go za rękaw opończy, odezwało się dziewczę...
 Organista namyślał się co, i ile mógł i miał powiedzieć, lecz dziewczę taką moc nad nim zdobyło od dawna, iż z niego wycisnąć umiało co chciało. Próżne więc to były te przygotowawcze zadumania...
 — Mówże, bo!... tupiąc nóżką, zakrzyczała Marynka.
 — Albo ty mnie zrozumiesz? bąknął stary.
 Rozgniewało się dziewczę.