Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Męczennicy Cz.2 Marynka.djvu/96

 — Strasznie nudno być musi w mieście! Ani drzew, ani pola... same mury...
 Westchnęła...
 — Tak — mury — potwierdził Juraś, czarne i zasmolone... bardzo smutne...
 — No — a my się tam musimy zamknąć Bóg wie na jak długo...
 Juraś po trosze przychodził do siebie. Patrzał na Marynkę, coraz mniej mu się wydawała straszną, a coraz ładniejszą. Prawda, że sama o tem nie wiedząc zalotną jakąś być zaczynała. Minki miała śliczne rozpieszczonego dziecięcia.
 Juraś Pana Boga w myśli prosił, aby go z tego ciężkiego położenia oswobodził.
 Rozmowa nie szła.
 — Pan tu będziesz gospodarował w tej kochanej Berezówce! zaczęła znowu Marynka. A! jabym pana bardzo prosiła, aby w ogródku moim nic nie odmieniać... Kto wie? ja może, ja pewnie tu powrócę... takby mi było miło zastać moje dobre znajome... kwiatki, ławkę...
 Juraś aż się z krzesła ruszył.
 — A! zawołał — niechże pani będzie zupełnie spokojną. Ja tu święcie zachowam wszystko... niczego nie tknę...
 — Owszem, proszę sobie nawet kwiatki zrywać, na to pozwalam, ale nie — wyrywać... Oni tu powiadają, że nowy gospodarz może na moich grzędkach cebulę posadzić.
 — Nigdy w świecie! — odparł patetycznie tak i uroczyście Juraś, że Marynka znowu się rozśmiać musiała.