Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom I.djvu/117

szeć w kamienicy Maleparty. Zastukotało na wschodach, zaświeciło w sieniach, kilku ludzi zbiegli do drzwi i wypadli na ulicę. Maleparta w kitlu białym z szablą w ręku rzucił się za palestrantem, towarzysz jego za Prozorowiczem, wziąwszy ich za tych których szukali.
 — Stój!
 — Czego chcesz?
 — Stój, bo cię płatnę! — zakrzyczał Maleparta — kto jesteś?
 — A ty!
 Wpatrzywszy się w twarz palestranta Maleparta, zazgrzytał zębami.
 — To nie on! a potem dodał:
 — Nie widziałeś przed chwilą wychodzących z tej kamienicy?
 — Widziałem.
 — Dwie osoby?
 — Dwie.
 — Gdzie poszły?
 — Ku żydowszczyznie.
 — Pewnie?
 — Jeźli nie wierzysz, to szukaj ich sobie gdzieindziej.
 Maleparta spojrzał w ulicę i popędził się ku Prozorowiczowi, którego już zatrzymał jego pomocnik.
 Też same pytania. Poznawszy Prozorowicza, mecenas jął kląć i wyrzekać przed nim.
 — Kogoż to u licha szukacie?
 — Niepoczciwej żony mojej, która mi tylko co uciekła.
 — Z kim?
 — Nie wiem. Nie widziałeś ich wymykających się?
 — Nie uważałem.
 — Ten oto mówi, że poszli ku żydowszczyznie.
 — Być może.
 — Radź mi, co tu robić?
 — Wrócić do domu i położyć się spać — rzekł Prozorowicz — czy ich myślisz złapać?
 — Prawda — chmurząc czoło, dodał Maleparta —