Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom I.djvu/69

 — Okrutnie, matuniu, okrutnie, jakem na niego spojrzała, ciarki po mnie pobiegły, zimno się zrobiło; a ile razy na mnie spoglądał, jakby mnie co w sercu kłuło. Oddychać nie mogłam, rzucać się nie śmiałam, jak kiedy we śnie zmora siedzi na piersi i dusi.
 — Wstydźże się Róziu — co gadasz!
 — Jak matunię kocham, tak mi było.
 — Ale to nasz wybawca!
 — Ja mu też bardzo wdzięczna jestem.
 — I gdyby...
 — Gdyby co? matuniu.
 — Nic to, nic, moje dziecko, tak mi jakoś myśl przeszła przez głowę.
 — Powiedzże mi ją.
 — Była byś z niej niekontenta.
 Dziewczyna z ciekawości jęła się matce przymilać i badać koniecznie.
 — Co to za myśl, matuniu, przyszła ci tak straszna, że mi jej powiedzieć się lękasz?
 — Myślałam moje dziecko, jakby to dobrze było, gdyby on się z tobą ożenił.
 Rózia porwała się, zakrzyczała, podskoczyła i cofnęła aż w drugi kąt pokoju. Matka spuściła głowę smutnie.
 — A toż na co? dla czego?
 — Miałabyś poczciwego męża, ja spokojność na starość i wytchnienie.
 — Jeźli to dla ciebie matko, najchętniej, jeźli dla mnie —
 — Już bo ci się przydało niewiedzieć co! Nie widziałaś go tylko raz i tak go nie podobałaś sobie. Wcale przyzwoity i jeszcze nie stary mężczyzna. A słyszałaś co mówił o tobie, to pewnie nie bez celu. Dawał nam do zrozumienia, jakbyśmy wyjść z biedy mogły, i pewnie się oświadczy. Co daj Boże! dodała w duchu.
 Rózia spojrzała na matkę, pomruczała coś i prędko upamiętała się, a choć jej przykro się robiło na samo wspomnienie tego człowieka, ku któremu taki wstręt czuła, potrafiła się pohamować i odpowiedziała: