Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom I.djvu/77

w której siedzieli z palestrantem, zapukał ktoś także. — Był to gospodarz.
 — A co Matja?
 — A co? nic. To tylko raz, że już późno — rzekł gospodarz kłaniając się — powtóre — dodał z westchnieniem — że się stało nieszczęście u mnie.
 — Jakie?
 — Dwóch, skarz ich Boże, pijaniców, powadzili się i potłukli, tak że jeden drugiego w pół śmierci przybił. Zbójca uciekł, nadejdzie zaraz pan instygator z rontem i pewnie wszystkich co tu są zabierze do turmy, póki indagacja o występek nie okaże kto winien. A zatem —
 — Trzeba uciekać — zawołał palestrant.
 — Ej! to nic — mruknął Prozorowicz.
 — Aby mi tylko szynkowni nie zamknęli, rzekł Matja, a już przez to samo oniesławią. — I drapał się w głowę.
 — A na kiedyż i gdzie koniec historji — zbiegając ze wschodów spytał palestrant.
 — Dowiedzcie się jutro tutaj, jeźli chcecie.
 — A wiele tam jeszcze do końca zostało?
 — Mówiłem wam że długa historja — odkaszlując rzekł Prozorowicz. — Jeszcze ją po części ten miód wyciąga.
 — A nie możnaby tak opowiedzić reszty sumaryjnie, niewielą słowy?
 — Waćpan bo bardzo niecierpliwy i gorąco kąpany — odparł eks-mecenas.
 — Co się tycze gołych faktów, powiedziałbym w trzech słowach, ale tym sposobem człowieka z gruntu nie poznasz, i dowiesz się tylko tego, co już wiedzieć musisz zapewne. Wola wasza.
 — A zatem do jutra.
 — Jutro niedziela.
 — Zejdziemy się wcześniej.
 — Dobrze. I można będzie, jeźli nam czasu stanie, dokończyć opowiadania.
 — Życzę dobrej nocy.