Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom II.djvu/30

 — Smutny jesteś czegoś?
 — Miałbym prawo spytać o toż jegomości?
 — Alboż nie wiesz co mi?
 — To ten pies co wczoraj zdechł, ani chybi — zawołał Pękosławski.
 Pan Stanisław ruszył ramionami — a Szczuka się znowu odezwał:
 — Ani wiem, ani pojmuję, co to jegomości jest.
 — A ja, kiedy nie o psa chodzi, to głowę daję, że do trzech zgadnę — zawołał Pękosławski.
 — A no spróbuj! — rzekł odwracając się pan Stanisław.
 — Tęskno jegomości za polowaniem?
 — To raz. Nieprawda.
 — Albo za wybitą?
 — To dwa. Nieprawda.
 — Albo za kobietą? — dodał Jerzy po cichu śmiejąc się.
 Pan Stanisław porwał się.
 — Coś waść nadto mądrze zgadujesz!
 — Albo nie prawda?
 — Nie ze wszystkiem. Nie tęskno mi za kobietą, ale żal mi jednej.
 — A to wszystko jedno.
 — Nie jedno, bo gdybym jej chciał tobym ją miał, a żal mi jej tylko.
 — To tak jegomość sam przed sobą kłamiesz.
 Pan Stanisław może dla tego, że mu trafił w słabe miejce pan Jerzy, porwał się namarszczony i krzyknął surowo:
 — Wiedz waść, że ja nigdy przed nikim, nawet sam przed sobą nie kłamię!
 Ale w chwilkę dodał łagodniej: — Bądź pan Jerzy ostrożniejszy z językiem, bo ci go kiedyś obetnę.
 — Samem to zrobić gotów na rozkazanie waszmości — prędko podchwycił Pękosławski, kłaniając się do kolan.
 — No, dość tego i sza — rzekł Stanisław. I znowu się zadumał; po chwilce jednak jakby mu co ciężyło,