Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom II.djvu/49

 — E! ba! po czemu płacą! kiedy ja waszmości mam w ręku! — zawołał Maleparta.
 Pan Czubak obwinął się konwulsyjnie opadającą opończą, i zawołał:
 — No, jak jegomość chce, a ja za te pieniądze, szelma jestem kiedy zrobię.
 — Waćpan i tak nim jesteś.
 — O! ho! a zawsze żarty. Chi! chi! Nie chwaląc się, a kto tak potrafi jak ja? dalipan nikt! Daj pięćdziesiąt i zgoda.
 — To chyba bym swoich dołożył — rzekł mecenas.
 — Kiedy klnę się jegomości, że za te pieniądze zrobić nie mogę.
 — Zrobi się.
 — Nie mogę.
 — No, wiesz aspan co, dołożę swoich dziesięć i zgoda.
 — Mało, dobrodzieju! Sam testament, klnę się jegomości, więcej wart, kiedy mówię, że wczoraj, nie dalej jak wczoraj, niechaj ci panowie poświadczą, zapłacili mi za fraszkę, za kwicik (co to bagatela) dwieście złotych.
 — Co mnie tam do tego jak kto płaci, daję czterdzieści, bierzesz?
 — Ostatnie słowo pięćdziesiąt — rzekł Czubak — to mecenas myśli, mnie się z tego wielkie rzeczy okroją? Jak przyjdzie policzyć koszta, może dziesięć dukatów, klnę się jegomości, nie więcej.
 — A ja ci się klnę, że nie dam nad to co mówiłem.
 — A na kiedy to?
 — Jak najrychlej.
 — Nie mogę, tak i co nie mogę, to nie mogę! teraz roboty nawał. Pracujemy nad przywilejem Władysława Jagiełłowicza, co niech go trzaśnie, jaki trudny. Musiałem aż starać się wzoru. Kosztował mnie niemało, a co chodzenia do książek! Kat mu nadał w cudzych krajach mieszkać! Tak i nie mogę.
 — To jak sobie chcesz, ale pamiętaj — rzekł Maleparta — żebyś mnie potem w nogi całował, nie dam