Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom II.djvu/54

kiedy to swoją niesłusznością sławny już proces i sposobu nie tylko wygrać go nie ma, ale nawet wznowić.
 — Nie mówcie tego — rzekł ktoś — promowował on i wygrywał takie sprawy, co je za zdesperowane uważano.
 — Gdyby tę wygrał — zawołał pan Stanisław — wiecie waszmość panowie bracia coby z tego wynikło? Jak wam się zdaje? Odebraliby mi prawie całą majętność!
 Wszystkim nosy zwisły i nikt na to pytanie odpowiedzieć nie chciał, Pękosławski aż czmychnął. Szczuka westchnął.
 — I zkąd ta przyczepka? — spytał ktoś z boku nieświadomy.
 — Za żonę — odpowiedział Pękosławski. — Nieborakowi jejmość uciekła do klasztoru, nie mogąc znieść srogiego obejścia, bo ją słyszę karmił spleśniałym chlebem i zgniłą rybą, a do tego po bokach pociągał.
 — To fałsz — ozwał się Stanisław.
 — A zkądże jegomość wiesz że fałsz?
 Deputat zamilkł.
 — Tandem ubzdrało się mu, że jego żonę nasz pan deputat uprowadził, co jej ani znał, ani widział.
 — I to fałsz — dodał deputat — bom ją prawda znał, ale mało bardzo.
 — Niechże się jegomość sam broni — odezwał się Pękosławski — ja już umywam ręce.
 — Zkądże mniemanie że deputat ją uwiódł?
 — Nie uwiódł ale uprowadził — przerwał pan Jerzy śmiejąc się — magna distractio.
 — Ztąd podobno — kończył Stanisław — żem ją widywał w oknie siedzącą i rad się tamtędy przechodził; żem znał przed ożenieniem, a na nikogo więcej podejrzenia mieć nie mógł, tylko na mnie jednego.
 — Ale — dodał ktoś — nie poczuwacie się do winy? spodziewam.
 Pan Stanisław w milczeniu wzruszył ramionami pogardliwie.
 Dano znać, że konie na których pokazanie oczeki-