Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom II.djvu/56

 — Jam z nim mówił także — rzekł Górski — i dałem mu w twarz.
 — Słyszałem i boleję nad tem — odpowiedział prawnik — źle jest draźnić dzikie zwierze, a gorzej złego człowieka.
 — A wy coście z nim mówili?
 — Mówiłem jako od żony ofiarując układy i zgodę.
 — Nie przyjął?
 — Słuchać nie chce, powiada że woli proces.
 — Cóż będziemy czynić?
 — Wstrzymajmy się chwilę ze stanowczemi kroki, a tymczasem....
 Pan Pękosławski wbiegł cały zaperzony do izby.
 — Czego tam chcesz? — spytał niecierpliwie deputat — nie mogłeś poczekać?
 — Cud! cud!
 — Co za cud?
 — Dalipan cud!
 — Oszalałeś?! daj mi pokój!
 — Pan mecenas Paprocki...
 — Cóż!
 — Przyszedł.
 — Maleparta?!
 — Tak, on, czeka na jegomości w drugiej izbie.
 — To być nie może.
 — Ale klnę się jegomości że tak jest!
 — Czegoż on chce?
 — Zapewne drugiego policzka, aby krzywdy tamtej stronie twarzy nie było.
 — Jakiemżo czołem?
 — Takiem samem jak wprzódy. Spokojniuteńki przyszedł, gdyby nigdy nic, i prosi widzieć się z jegomością.
 — Nie wychodź pan — rzekł Zawada — on gotów ci w łeb strzelić!
 — Ale gdzie tam — przerwał Pękosławski — gardło dam, że przyszedł przepraszać iż na twardym jego pysku jegomość sobie rękę potłukłeś!
 — Czekaj tu mecenasie — ozwał się Stanisław — nie wychodź. Gdyby cię tu zobaczył, miałby na mnie no-