Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom III.djvu/103

i przeszli wschody, gdy zdyszany sługa nadbiegł do mecenasa.
 — Czego chcesz? — spytał pan młody.
 — Słówko na stronie.
 — Cóż to takiego? mów głośno.
 — Nie mogę: słówko tylko.
 Mecenas odszedł na bok.
 — Mów a żywo, bo czekają!
 — Jakiś odarty mężczyzna, przybył w tej chwili konno na zamek i powiada, że się z wami koniecznie widzieć musi przed ślubem.
 — A do kata! Odpraw go! — zawołał niespokojny mecenas.
 — Krzyczy i powiada, że wciśnie się na salę, albo do kaplicy. Już tam i ludzie się koło niego zbierają. Koniecznie chce się widzieć.
 — Ale ja nie chcę i nie mogę! Wypędzić go.
 — Nie można, bo wrzasku narobi, a jest ich kilku za bramą co z nim przyjechali, gotowi gwałtem gdzie wpaść.
 — Co to za ludzie?
 — Odarci, wyglądają jak zbóje.
 — Czego chce?
 — Nie powiada: widzieć się żąda.
 Mecenas blady był jak ściana, pomyślał chwilę, odwrócił się do towarzyszących mu:
 — Łaskawi panowie, idźcie bezemnie na salę, za chwilę będę wam służył, pilna sprawa wstrzymuje mnie na moment, wnet idę.
 — Nie późnijcie się, bo czekają.
 — Zaraz, zaraz idę.
 I mecenas zagryzając sine usta, rwąc poły kontusza, szybko ze sługą poszedł na górę.
 — Wprowadzić go — zawołał.
 Przeczucie biło mu w sercu, że coś niedobrego się gotuje, drżał i pot zimny występował mu na pomarszczone czoło.
 Drzwi się otworzyły, powolnym krokiem z ukłonem, odarty, brudny, zbłocony, stanął przed nim — przechrzta.