Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom III.djvu/14

 — Co tam u was słychać, panie arędarzu?
 — A co ma być słychać, wielmożny panie — ot — bieda jak zawsze. Pan zdaleka?
 — Zdaleka!
 — A dokąd?
 — Ja tu jadę do dworu.
 — A jasny pan dziedzic?
 — Nie będzie teraz.
 — Szkoda, jego tu czekali, pan rządzca nagotował się, dwór wyporządzili.
 — Jakiż to człowiek wasz rządzca?
 — Bardzo dobry człowiek.
 — Nota bene — mruknął sobie pod nosem Maleparta, którego już poznać musieliście: — chwalą go wszędzie, musi albo mieć z niemi stosunki i szachry, albo do niczego. Z kogo najwięcej korzystają, tego zawsze najbardziej chwalą. — Potem odezwał się do arędarza:
 — Nic nowego u was?
 — Nic, tylko co my jasnego dziedzica czekali i niedoczekali. A może — opamiętywując się dodał — pozwolicie naliwki kieliszek?
 — A dobrze — rzekł Maleparta.
 Żyd pobiegł i powrócił zaraz z flaszką, w której się coś czerwonego bełkotało, a na szyjce jej przywiązany sznurkiem telepał się brudny korek.
 — Zdrowie wielmożnego pana.
 — Do waści panie arędarzu.
 — Można jegomości popytać — odezwał się arędarz po nalewce — co to za człowiek nasz pan?
 — Hm — rzekł podróżny — ciężki człowiek!
 — Ciężki? — spytał żyd ciekawie — czemu on ciężki?
 — Nie wierzy nikomu i nie lubi żeby go kradli — a pieniądze...
 — A wa! — ozwał się arędarz — lubi słyszę pieniądze bardzo!
 — O lubi! Powiedzcież mi no nawzajem, a rządzca tam jaki u was?
 Żyd zrobił minę. — Nu jaki? Dobry człowiek!