Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom III.djvu/15

zwyczajnie rządzca. — Potem spojrzał na podróżnego, jakby pytał czy mu zaufać można i czy wynagrodzi jego zaufanie.
 — Bardzo srogi?
 — Nie, nie bardzo srogi.
 — Pilnuje dobrze?
 — Już to on pilnuje.,. ale won i sobie pilnuje — dodał żyd po cichu.
 — A dawno on tu?
 — O! dawno. Za dawnego dziedzica nastał i dobrze mu się działo, teraz powiadają tak nie będzie.
 — I ja to myślę — dorzucił podróżny.
 — Poczciwy? — spytał po chwilce.
 — A jakże — odpowiedział arędarz — jego pewnie nikt nie złapie na fałszu.
 — Ale możnaby złapać?
 — Hm! człowiek to zawsze człowiek — szepnął żyd. — Czy ja wiem?
 — Czyje to konie prowadzą?
 Niespodzianie zagadniony arędarz spojrzawszy zawołał:
 — Pana rządzcy.
 — To on tu trzyma tyle koni?!
 — Won — won — jąkając się rzekł żyd, — won ich nie tu może trzyma, ja nie wiem.
 — Druga nota — w duchu powiedział sobie Maleparta. — Pierwsza że go chwalą, druga te konie.
 Zbliżył się jakiś żyd do gospodarza i narzekając głośno, machając rękami, coś mu opowiadał.
 — Co to, on skarzy się czegoś? — spytał mecenas.
 — Nie, chowaj Boże, on to co tu skóry kupił u pana rządzcy, ale powiada, że mu wydać nie chcieli i teraz go wypchnęli ze dworu.
 — A toż czemu?
 — Bo się spodziewają dziedzica.
 — Już ja poproszę za nim rządzcy, że mu skóry odda. Ruszaj do dworu — zawołał Maleparta.
 Furman zaciął szkapy chude i popędzili groblą wierzbami wysadzoną do dworu. Jak tylko ujrzano ko-