Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom III.djvu/20

 — Hm! — uśmiechając się dodał rządzca — znajdzie się i siano.
 — Dla czegoż go dawniej nie było?
 — Ot tak po szczerości powiem.
 — Powiedz waćpan po szczerości.
 — Moje konie i jejmościne cielęta go zjadali.
 — A stawy nigdy się podobno nie spuszczały?
 — Regularnie.
 — I nie było ryby?
 — Słuchaj waćpan! — rzekł śmiejąc się podochocony — to nasz dochód; dla pana głupstwo, a dla nas stanowi.
 — I wieleż naprzykład?
 — Parę tysięcy.
 Maleparta się skrzywił.
 — Jednem słowem — dodał rządzca, — dawaj waćpan jakich pięć tysięcy wyżej regestrów, a jeszcze zostanie się i nam czem podzielić. Tylko słuchaj, za ufność ufność i dotrzymaj słowa.
 — Dotrzymam danego sobie słowa — odrzekł ponuro mecenas.
 — A teraz jeszcze zdrowieczko pańskie! — dodał rządzca podnosząc kieliszek.
 — Nie, dosyć już tego — zawołał mecenas — chodźmy do regestrów.
 — Co! do regestrów? Bierz djable regestra! To na potem jak on przyjedzie.
 — Daj mi je waćpan zaraz.
 — Po cóż?
 — Żebym zobaczył co tam popisałeś.
 — Alboż myślisz że się z nich co dowiesz? — spytał ze śmiechem pan rządzca. — Regestra są dla dziedziców, a prawdę sam Pan Bóg wie i ja. Wierz waćpan na moje słowo. Czy to jegomość chcesz się omłotu z nich dowiedzić czy ekspensy? Porzuć a ufaj mnie, co ci szczerą prawdę mówię. Dawaj choćby i wyżej, a nie zawiedziesz się.
 — Pewnie?
 — Niechybnie! my tu sobie po szlachecku zagospo-