Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom III.djvu/21

darujemy. Jeszcze kieliszek.
 — Dosyć już tego wszystkiego razem — zmienionym głosem odezwał się Maleparta, — dowiedziałem się co wiedzieć chciałem. Rządzca się jeszcze nie domyślił nic i nalegał na podróżnego aby pił. Chmurne czoło Maleparty, od dawna przerażające jejmość, co nań ukradkiem spozierała, opamiętało go nareszcie.
 — Prowadź mnie do przygotowanej izby — odezwał się mecenas.
 — Ale, ale to izby dla dziedzica.
 — To też mówię ci, żebyś mnie do nich prowadził.
 — Ale jeźli nadjedzie?
 — Już nie nadjedzie.
 — Waćpan sam mówiłeś.
 — Mówiłem i powtarzam że nie nadjedzie, bo nadjechał!!
 Rządzca osłupiał, potarł czoło, otrzeźwił się — żona jego zbladła jak ściana.
 — Ja jestem dziedzic — dodał Maleparta — a waćpan wybieraj się ztąd co najrychlej. Dosyć już tu przyzbierałeś. Rzeczy zaś jakie masz, konie i chudobę zostawisz mi na gruncie do obrachunku.
 To powiedziawszy i niezważając na lament w izbie wyszedł w ganek. Ludzie stali pod nim.
 — Zawołać mi gumiennego i gromadę.
 Rozbiegli się posłuszni.
 W godzinę potem już odebrał rządy panu Protazemu i klucze miał u siebie. Na przeciwko płacz był, narzekania, lamenta do dnia białego; a w izbie mecenasa liczyły się pieniądze, sprawdzały regestra, badali ludzie. Tysiące nadużyć się wykryło, bo jak skoro przestano się lękać rządzcy, mówiono nań co ślina do gęby przyniosła. — Ratując się obciętemi poły, pan Protazy musiał wypłacić mecenasowi około trzech tysięcy złotych, i tym ledwie sposobem z resztą majętności z jego szpon się wydarł.
 Po wyjeździe rządzcy nowego nie ustanowił mecenas, postanowiwszy sam zamieszkać na wsi. Miasto już mu się było sprzykrzyło, może dla tego, że nadto go