Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom III.djvu/39

długów!
 — Wiele długów?
 — Nikt nie policzy, on sam nie wie, on taki bogaty w długi, że gdyby miał trzy Porajowa, to by ich nie popłacił.
 — Cóż robi?
 — Nie płaci.
 — A kredytorowie?
 — A cóż, milczą!
 — A proces?
 — A kto z nim wygra.
 — To widzę ptaszek noszony — rzekł w duchu Maleparta — potrzeba się mieć na ostrożności z nim i... kieski pilnować.
 — Wiele tu panów do niego przyjeżdża?
 — Bardzo wiele! On pół roku mieszka koła króla w Warszawie i powiadają że król jego kocha bardzo, a panowie wielkie także jego kochają i pieniędzy dają.
 — Kto tam u niego w domu więcej?
 — Starsza panna i młodsza panna, ale z pozwoleniem jasnego pana, one obiedwie już dawno takie jak dziś.
 — Jak to?
 — One obydwie już od kilka, kilkanaście lat wszystko prawie takie same. Córka p. starosty, to jeszcze niebardzo, ale siostra, to i bardzo dawno już na świecie.
 — A więcej kto tam?
 — Ludzi huk, hołota, dwór wielki, ale głodny. Jasny panie, tam tylko w niedzielę i dla gości lusztyk, a reszta tygodnia post. Tam jest jeszcze pan burmistrz.
 — Pan rotmistrz, chciałeś mówić?
 — To wszystko jedno — dodał żyd: — won przyjaciel pana starosty, co jeździ za jego interesami i sejmikuje.
 — Znał on się z naszym rządzcą i bywał tu kiedy?
 — Ja jego nigdy nie widziałem.
 Pogadawszy z żydem, odprawił go Maleparta, wiedząc co chciał wiedzieć i pewien będąc, że starosta