Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom III.djvu/59

 — Milczę i słucham.
 — Ale chciejże milczeć, naprawdę! — Rotmistrz, który po pijanu rozumując, sądził że powinien był dotrzymywać rozmowie jakiemi takiemi odpowiedziami, znowu gębę otworzył, ale mu już starosta niecierpliwy, nie dał mówić.
 — Złota myśl, powiadam Waćpanu! Jeźli tak bogaty, czemu by się nie miał ożenić, albo z p. Katarzyną?
 — Istotnie, ożenić by go z panną Katarzyną.
 — Albo — dorzucił starosta — jeźli żadnym sposobem nie zechce, to z Zuzią.
 — Istotnie jaśnie wielmożny starosto, ożenić.
 — Waćpan napiły jesteś rotmistrzu?
 — Istotnie, jaśnie wielmożny panie.
 — Idźże waść spać.
 Rotmistrz pokłonił się w milczeniu i odszedł. Dopiero nazajutrz rano, na chłodno, wzięto tę rzecz pod rozwagę.
 — Ale — rzekł nasamprzód starosta — wara o tem szepnąć komukolwiek, bo fora ze dwora! Pójdziesz Aść precz bez litości.
 — Jeszczem się nigdy nie wygadał.
 — Waćpan go spenetrujesz, gdy tam z tego Lublina powróci, czy ma intencją ożenić się.
 Jużem go spenetrował.
 — I cóż?
 — Ile przypominam sobie, mówił mi że gdyby dobrze.
 — Ależ nie może być lepiej nad to co mu się stręczy.
 — Z panną Katarzyną?? — spytał rotmistrz.
 — Chociażby.
 — Nie zechce.
 — Dla czego? Dojrzała, wytrawna, sam wiek dla niego, imienia pięknego, fortuny mu nie potrzeba, koligacje zaszczytne, protekcja nareszcie.
 — Nie zechce.