Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom III.djvu/67

dumną pewność, biegały w prawo i lewo, a to się śmiały szydersko, to groźnie badały, to blado świeciły na gniew czy strach duszy.
 Maleparta postrzegł konfuzją rotmistrza.
 — Ot widzisz — zawołał — jakem cię posłuchał!
 — Jak to?
 — Zrzuciłem dawną skórę, masz mnie w nowej.
 — Ależ, prawdziwie — jąkał pan Atanazy — to nie do pojęcia.
 — Co, rotmistrzu?
 — Te zmiany w domu, koło was, ten dwór.
 — Sameś mi tego potrzebę wystawił.
 — Prawda, alem —
 — Aleś się nie spodziewał, tak rychłego i zupełnego posłuszeństwa?
 — Bo to przechodzi wyobrażenie!
 — A pieniądze od czego? — dumnie odparł Maleparta.
 — Musisz ich mieć waszmość do licha, że jemu tak łatwo rozrzucać.
 — Na długo nie zabraknie. — I mecenas uderzył się jakby po kieszeniach, a potem odwracając rozmowę:
 — Jak tam, spytał, mają się w Porajowie?
 — A, właśnie, właśnie, jaśnie wielmożny starosta polecił mi oświadczyć —
 — Bardzom mu wdzięczen: siadajcie.
 Rotmistrz rad był zaproszeniu, bo w skutek pospiesznej drogi i zdziwienia łytki mu drgały nieprzyjemnie. Usiadł i oglądając się na wszystkie strony, a wszędzie znajdując w zwierciadełkach powtórzoną stokroć razy twarz swoją, kawałki sukni, tu rękę, tu nogę, tam wąs i tam czuprynę — spluwał uśmiechając z dziecinnem podziwieniem.
 — Komedja ten pokój! — odezwał się.
 — Nie prawda że ładny?
 — Aż niemiło siedzieć! wszystko zdaje się że do kogoś tyłem i o kogoś zawadzę! Zkąd jegomości ten koncept?
 — Zachciałeś, to ten bestja Włoch co mi dom wy-