Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom III.djvu/68

porządzał skoncypował to głupstwo, i kazał sobie dobrze zapłacie za nie, papląc mi o jakichś tam gdzieś książętach, którym podobne izby robił.
 Maleparta, jak każdy nowo zbogacony i pierwszy raz chwalący się swem dobrem, niewymownie połechtany był podziwieniem naiwnem rotmistrza!
 — Ależ wystąpiłeś pan, wystąpiłeś! — zawołał Atanazy. — Stupendum! A jaka kareta, choć do Warszawy.
 — Bo też z Warszawy sprowadzona.
 — A konie?
 — Drogo bo mnie kosztują! rzekł Maleparta z ciężkiem westchnieniem, które wydało go, że jeszcze żałował pieniędzy.
 — I czyż dziw że drogo!
 — A widziałżeś dwór? — spytał Maleparta.
 — Widziałem, wszystko widziałem i ciągle się dziwię.
 — A tamte izby?
 — Nie wiem czy u króla piękniejsze.
 — A co kosztuje! — rzekł znowu mecenas. — Nie uwierzysz.
 — O! uwierzę bardzo! Teraz już jegomości nic nie pozostaje — dodał zręcznie wywiązując się z poselstwa rotmistrz — jak ożenić się i zostać posłem.
 — Tak myślisz?
 — Tak sobie powiedziałem, zobaczywszy te cuda.
 — O tem potem! — rzekł powstając mecenas i pocierając ręką po czole. — Przekąsisz co rotmistrzu?
 Pan Atanazy tylko się ukłonił, mając na pamięci, znajome: Qui tacet consentire videtur.
 Mecenas w dłonie klasnął i nadbiegła służba dworna drzwiami.
 — Przekąski!
 Trochę poczekali, Maleparta tymczasem obwodził rotmistrza, pokazywał mu wszystko szczegółowie i jako prawdziwy dorobkowicz, każdej rzeczy cenę mówił, nad każdą droższą się unosił, rozkazując chwalić i uwielbiać koniecznie. Aż znowu drzwi się otworzyły i dwóch