Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom III.djvu/78

pojąć tej szczególnej grzeczności, nigdy go nie spotykającej. — A czemuż nie, gdyby nie tak pilno, jaśnie wielmożny starosta posyła mnie.
 — Ale możesz się napić rotmistrzu? — I panna Katarzyna otworzyła drzwi swojego pokoju, a pan Atanazy zawahawszy się, nie mając siły odmówić, wszedł.
 Nim się znalazła flaszka, kieliszek i zakąska, panna Katarzyna, zaczęła rozpytywać ciekawie, z nienasyconem zajęciem o sąsiada, od którego wracał. Postrzegł rotmistrz i porozumiawszy o co chodziło, postanowił wywdzięczyć się bolesnym ciosem, za tysiące przykrości, jakie mu nie raz, dziś tak słodka panna kasztelanka wyrządzała.
 Niby rozczulony, zaczął się wynurzać.
 — A wiecie — rzekł po cichu — z czem jeździłem do niego?
 — Hm! Powiedzcież mi proszę, nic nie wiem a takam ciekawa.
 — To bo się was nawet tycze!
 — Mnie, na Boga! — I zaczerwieniła się ze skromności panna Katarzyna. — Cóż to?
 — Starosta ma myśl.
 — Jakąż, zmiłuj się.
 — Chciał dać do zrozumienia — szepnął cicho rotmistrz temu panu, że dla niego jedynem szczęściem byłoby wejść w kolligacją z domem Porajów, tak wziętym, tak starożytnym, — tak...
 — Ale cóż, rotmistrzu kochany?
 — Tandem, polecił mi insynuować sąsiadowi, myśl połączenia z domem swoim, przez...
 — Przez kogoż, zmiłujże się?
 — Przez jaśnie wielmoż. kasztelankę.
 — Przezemnie?
 — Tak jest.
 — I rotmistrz to powiedział.
 — Powiedziałem.
 — A cóż? zmiłujże się, cóż on na to? cóż odpowiedział.
 — On — rzekł spuszczając oczy rotmistrz i zabierając ze stolika ostatni piernika kawałek — powiedział...