Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom III.djvu/87

śmiał żądać; mecenas że starosta mniej zażąda niż on dać myślał. Nareszcie przymuszony do uczynienia propozycji, Maleparta odezwał się głosem stłumionym, po pewnym czasu przeciągu.
 — Odpisuję żonie mojej przyszłej, oprawę równającą sumie posagowej.
 — Cały Porajów po mojej śmierci, lekko go liczyć na miljon, teraz dać nic nie mogę, znajdzie się po mnie.
 — Mecenas skrzywił się nieznacznie i zamarszczył.
 — Nie cofam słowa, rzekł, ale pozwólcie sobie uczynić uwagę, że długi umniejszą szacunek fortuny.
 — Spłacam je i spłacę — krótko odparł starosta: — dalej co?
 — Na wieczność zapisuję żonie Grabowy dwór z przyległościami.
 — Hm! to dość pięknie — rzekł starosta i nie miałbym nic do powiedzenia na to gdyby nie pewne okoliczności. A w razie bezpotomnego zejścia wielmożnego pana?
 — Dożywocie na całym majątku.
 — Tylko? — spytał starosta.
 — Czegoż byście chcieli więcej?
 — Zapisu wieczystego całej fortuny.
 Mecenas ogromne oczy otworzył.
 — Chcielibyście więc wziąść wszystko? —
 — Po waszem najdłuższem życiu, łaskawy panie: Zuzia może się spodziewać zawsze dłuższego od was życia si Deo placet, poświęca swoją młodość, imię, dla wielmożnego pana, czemużby ojciec dla niej nie miał myśleć o wynagrodzeniu?
 — Zapis ten — po chwilce wyrzekł Maleparta — na wypadek zejścia bezpotomnego, uczynię. Nie mam krewnych, a nie mając dzieci, to mi wszystko jedno, dożywocie sobie waruję.
 — Ale to naturalnie! — zawołał uradowany starosta, widząc że mu idzie jak z płatka. — Tylko jeszcze słowo.
 — Słucham, co mi rozkażecie.
 — Na moje interesa, potrzeba mi kilku tysięcy czerwonych złotych sposobem pożyczki, mam nadzieję, że mi ich nie odmówicie.