Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom IV.djvu/34

 — Furiosus! — zawołał doktor cofając się: — ale jakże do niego przystąpić?
 — Związali biednego! Na Boga, ratuj go doktorze!.
 — Gdzież jest?
 — Tu! tu!
 I przywiązana żona, z pełnym troskliwości pospiechem, prowadziła doktora. — Chodźcie! Ratujcie! Litujcie się nademną! A co to za nieszczęście! Ja tego nie przeżyję.
 Maleparta związany, spieniony, z siną twarzą nabrzękłą od gniewu, krwawemi oczy, roztwartemi usty, leżał na łóżku, i klął.
 — Wszetecznica! Będę ją miał w ręku i zabiję, zgniotę! na miazgę roztłukę, zębami rozszarpię!
 — Słyszycie! słyszycie! — zawołała Zuzanna — co za okropne obłąkanie.
 — Krew mu puścić! — rzekł doktor.
 — Krwi! krwi! — powtórzył Maleparta: napić się jej krwi! Z serca jej dobyć! krwi! krwi!
 Doktor się zbliżył.
 — Nie przystępuj, zakrzyczał, bo cię rozedrę zębami, pokąsam! Jam nie szalony, jam przytomny, czego odemnie chcecie? Ona mnie zdradza od roku, chciałem się pomścić.
 — On zawsze tak gadał — pochwyciła Zuzanna: — ma tę manię, że w każdym widzi zdrajcę!
 — Milcz! milcz! przemierzła — siniejąc na całe gardło zawołał mecenas.
 — Doktorze, ratuj go! płacząc wołała Zuzanna.
 Doktor spojrzał na niego, na nią i nie wiedział co począć, w tem starosta się zbliżyły
 — Zmiłuj się konsyljarzu, pospieszaj z ratunkiem, apopleksja może go ubić. Od dawna się już nam to nieszczęście gotowało. Biedny! od niejakiego czasu miał wszystkie symptomata łagodnego okłąkania, aż przyszło i do furji! Mój Boże, tak światły i rozsądny człowiek: ktoby się tego spodziewał.
 — Po felczera! — szepnął doktor — ja sam krwi puścić nie mogę, a tu potrzeba koniecznie!