Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/103

 — Ja? — powtórzył Pokotyło — ja? niech się pani spyta, kto tam pierwszy grał rolę!
 — Mój syn nadto dobrze jest wychowany — odezwała się z urazą pani Doliwowa — żeby się miał mięszać do takich awantur? my umiemy szanować nieszczęśliwych.
 Spór ten groził przerodzeniem się w formalną kłótnię, gdy z drugiej strony nadbiegł stryj pana Fabjana, porucznik Pokotyło; zdyszany, spocony i ledwie mówić mogący.
 — Słyszeliście państwo — krzyknął w progu — nowinę osobliwszą... nowinę...
 Gospodyni domu wyraźne okazała nieukontentowanie.
 — Patrzcie, już wszyscy wiedzą! — I odwróciła się od wchodzącego.
 — Nowina taka, że do wiary niepodobna.
 — Ja pierwszy ją miałem — przerwał pan Hasling.
 — I to prawda?
 — Sam widziałem tego prawnika, co pojechał do Górowa.
 — Sam widziałeś?
 — I pokazywał mi papiery.
 — Papier — kwaśno przerwała Doliwowa — jeden tylko papier, powiadałeś?
 — Papier czy papiery, dość, że czytałem, miljony.
 — A! jak-że się cieszę! — zawołał porucznik — teraz zostaną zawstydzeni wszyscy, co tę nieszczęśliwą familję prześladowali! my tylko z Fabjanem wierni byliśmy nieszczęściu.
 Przytomni parsknęli, porucznik osłupiał.
 — Co to znaczy?
 — Cha! cha! cha! — trzymając się za boki wołał