Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/107

 — Nigdyśmy nie byli w Górowie...
 — Ja znam trochę krajczego, znajdziemy pretekst. Cała rzecz żeby innych uprzedzić.
 — I myśli stryj, że co wskóramy?
 — Kochanku! zobaczysz. Niedarmo głowę noszę na karku! Cała rzecz żeby innych uprzedzić, bo to chciwcy, bo to się zaraz tłumem zleci teraz do Górowa... ale my niby nic nie wiemy o tem...
 Byli właśnie naprzeciw dworku pani Pokotyło, matki Fabjana i zatoczyli się w dziedziniec.
 Patrjarchalny to był jeszcze dziedziniec, ubrany jak Bóg przykazał, w to co do gospodarstwa posługiwało... rzędem naiwnie na soszkach bieliły się motki, tuż na trawie schły czarne hładysze od mleka, dalej próżne nasypki i wywrócone beczki gawroniły się w górę. Między dwoma staremi drzewami sznur zaciągniony utrzymywał świeżo wymytą i schnącą bieliznę... Na ganku, na ławeczce, pani Pokotyło w szlafroczku perkalikowym, siedziała i motała nici dla agitacji. Nieopodal od niej chłopak bosy, wiązał niewód. Klucznica dawała jeść indyczętom, z wielką uwagą, aby sobie nosów nie porozbijały na miękkiej trawce.
 Porucznik ciągnący za sobą pana Fabjana, posunął się żywo do ganku.
 — A jak się pan brat miewa?
 — Dobry wieczór Jejmości.
 — A wie mama nowinę?
 — Co za nowinę?
 — O sukcesji?
 — Na nas! — podskakując zerwała się staruszka.
 — Ba, żebyż! ale na pannę Marjannę i Scholastykę, miljony!