Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/108

 — Jezu Chryste mój panie, a tóż zkąd?
 — Prawdziwie jak z nieba! ktoś tam umarł... i...
 — Otóż tobie śmiech! a tyleśmy się nadrwili z nich!
 — My, kochana mamo?
 — A juściż kochanku!
 — My! nigdy, — zawołał pan Fabjan. — Nawet mama zawsze miała litość nad nimi i wybierała się do nich z wizytą...
 — Ja! Fabku? w imie ojca...
 — My jutro, — rzekł z cicha porucznik — jedziemy, trzeba z czasu korzystać. Prowadzę Fabjana do Marji... Potrafi się podobać!
 — A! ten kotek kochany, komu by się on nie podobał! — składając ręce zawołała matka.
 — Ja... przyznam się bratowej... także trochę myślę.
 Panna Scholastyka, nie stara jeszcze, a ja...
 — Niewiedzieć co! niewiedzieć co! — śmiejąc się do rozpuku i klaskając rękami poczęła wołać stara jejmość. — A to cała komedja (pani Pokotylo była rodem z Galicji i dla tego mówiła cała komedja.) — Ty! panie bracie! z panną Scholastyką! Cha! cha!
 Porucznik cofnął się obrażony widocznie.
 — Cóż to tak zabawnego?
 — A niechajżeż Fabcio do tej ślicznej Maryni (bo ja zawsze mówiłam, że Marynia śliczna panienka), ale tobie panie bracie...
 — Pani bratowa żartujesz sobie ze mnie?
 — Ale bo panie poruczniku!
 — Cóż mi brak?
 — Ale panna Scholastyka, brataniu?
 — Ot... powiem szczerze, że jeszcze wcale przystojna