Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/112

 — I gniady kula, — uchylając drzwi odezwał się Omelko sam.
 — To siadaj na dropiatą...
 — A to co? — rzekł parobek pokazując bose nogi.
 — Pożycz butów u Franciszka.
 — O! właśnie on da!
 — Powiedz że ja kazałem.
 — Wiele to pomoże!
 — Ireno! — zawołał Hasling — ty to ułatwisz, idź, daj Franciszkowi wódki kieliszek i niech Omelko zaraz jedzie, słyszysz? w ten moment!
 — A i mnie kieliszek wódki — rzekł stojący we drzwiach.
 — Jak powrócisz dwa! — heroicznie rękę podnosząc zawołał pan — i groszy dziesięć.
 — No! to jadę! ale panny świadkami co pan obiecał.
 — Jedź, a wracaj z panem Adamem... słyszysz!
 — Duchem, prę i wracam!
 — A Juljan? — spytał ojciec.
 — Juljan poszedł na polowanie.
 — A prędzej, — dodała Wanda, — że koło bab co pszenicę dopielają.
 — O! to najprędzej — potwierdził ojciec, — zwłaszcza jeśli tam jest Chwedora.
 — A! jakże, jest!
 — Pewniuteńko koło niej! oj! szaławiła! szaławiła!
 — Panny uśmiechnęły się odwracając skromnie.
 — Ot i Juljan! — zawołała Wanda.
 Ogromny chłop, z fuzją na plecach i maleńką fajeczką w zębach wtoczył się do pokoju, mrucząc jakąś piosenkę. Ubranie jego świadczyło, że wracał z polowania.