Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/137

 — A! słychać dzwonek! urzędnik, zginęliśmy, trzebaż odwagą nadrabiać!
 — Co tam? — spytał krajczy.
 — Wcześnie się jegomość zamknij, bo ktoś jedzie a w domu, nie ma nic.
 — Jakoś to będzie. To zamknijcież drzwi.
 Powóz zbliżał się coraz, Marja z ciotką ciekawie przez okno mu się przyglądały.
 — Pocztą! powóz porządny! któżby to mógł być taki?
 — A! moja droga, któż jeśli nie jaki zwiastun złego? Słuchaj, powiemy że krajczy chory, że w domu przez to nieład. A na wieczerzę wypadnie dodać pieczyste. O! mój Boże, zkąd ja je wezmę?
 Powóz pana Szarzyckiego zatoczył się przed ganek, głos dał się słyszeć w sieni.
 — Pan krajczy tutaj?
 — Tutaj!
 — W domu?
 — Jest, nigdzie nie jeździ.
 — A panie?
 — Jakie panie?
 — Panny?
 — A i panny są.
 — Głos zupełnie nie znajomy! — zawołała Scholastyka, — a tłumoki ogromne... będzie nocował! Jutro rano kawa, której nie ma.
 Obu kobietom biły serca z niepokoju gdy powolnym krokiem wszedł regent Szarzycki. Człowiek to był z taktem i głową, umiał sobie w każdym razie postąpić i jeden rzut oka odkrywał mu ludzi i wskazywał co miał i jak powiedzieć.
 Spojrzawszy na Scholastykę, która przeciw niemu