Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/138

postąpiła, na Marję, na pokój; domyślił się i ubóstwa i kłopotu.
 — Znajduję, — rzekł, — w domu pana krajczego?
 — Jest, ale chory staruszek.
 — Chory? Pani zapewne jesteś Scholastyka .....ska.
 — Tak jest.
 — A to godna jej siostrzenica.
 — Tak jest!
 — Rekomenduję się paniom, jestem regent Szarzycki.
 — Zapewne w interesie pan dobrodziej, a krajczy chory.
 — To interes który choroby nie wzmoże — rzekł powolnie, — zresztą tycze się więcej pań obu, niż pana krajczego.
 Kobiety spojrzały po sobie.
 — Niechże pan siada, prosimy.
 — Smutną i wesołą razem wieść przynoszę paniom, — rzekł regent.
 — Smutną, wierzym chętnie, do takich przywykłyśmy, — odpowiedziała panna Scholastyka, — ale wesołej...
 — Istotnie nie zgorsza i można ją nazwać wesołą.
 — Jeśli tak, niech że nam pan jej udzieli łakomeśmy na nią.
 — Pozwólcie więc panie, oznajmić sobie śmierć wojewodziny i miljonowy spadek, który na nie obiedwie się otworzył.
 Na te słowa, panna Scholastyka krzyknęła ogromnym głosem.
 — Jezu Marja! — I poskoczyła ku regentowi.
 — Panie, na miły Bóg, nie zwodzisz nas?
 To nie jest żadna mistyfikacja, żart, to byłoby okrutnie.