Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/140

 — Dość na dziś regencie — szepnęła znów ciotka.
 — A na kogoż to przypada?
 — Zapis na dwie głowy, po nieboszczce wojewodzinie; na JMP. Scholastykę i Marję.
 — Oto mi gość! oto mi gość!
 A że krajczy nie wiedział co się u niego w domu działo, dodał:
 — Podajcież win z lochu! wina! starego!
 Wina nie było ani kropli.
 — Musimy poczekać aż klucznica powróci — szybko zawołała Scholastyka.
 — Siadaj-że regencie, siadaj. Jak-że godne imię pańskie?
 — Szarzycki.
 — Szarzycki? Czy nie tych co z Sieradzkiego?
 — Tych samych.
 — O! znajomy ród! stara szlachta herbu Ślepowron. Znam, znam, jeden był łowczym sieradzkim, drugi...
 — Ciż sami.
 — Ale dajcież choć herbaty.
 — Herbata zaraz będzie — dodała ciotka łamiąc głowę co począć.
 — Regencie, powiedz swoim ludziom, żeby rozpakowali — i dała znak panu Szarzyckiemu, żeby z nią wyszedł.
 W pierwszym pokoju zatrzymała go u drzwi.
 — Słówko, kochany panie. Jesteś prawnik, prawnik jak lekarz zna wszelkie położenie w jakich się człowiek znajdować może; i żadnego za złe nie bierze. Jesteśmy bez grosza w domu, bez najmniejszych zapasów, krajczy nic o tem nie wie. Będzie to przeciw wszelkim formom