Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/162

 — Co za nudy! co za nudy! — powtórzył gospodarz wyciągając się.
 — O nie tylko tę nogę obwiniać potrzeba...
 — Noga moja mało mnie bawiła — przerwał graf.
 — Ale ona nie daje się ruszyć, wyjechać...
 — Nudziłbym się wszędzie jak się nudzę tutaj. Bo do stu kaduków od niejakiego czasu nic mnie nie zajmuje, nie bawi... Polowanie, konie, wy wszyscy...
 — A kobiety?
 — Wszystkie kobiety są jedną kobietą — odrzekł pan, tylko coraz inna maska.
 — A panna Tekla?
 — Przejadła się i ona! — szepnął Wiła...
 — O i jak! A ruszyć się nie mogę żebym się z jej czułością nie spotkał... Żeby też nic nowego na świecie znaleźć już nie było można?
 — Ja myślę, że znalazłoby się — rzekł rotmistrz.
 — Naprzykład?
 — Potrzeba by pomyśleć:
 — Podróż za granicę?
 — A miałem ich dość! wszystkie kraje są jedną ziemią, a trochę odmienną dekoracją i różnemi aktorami jedną grającemi komedją...
 — Polowanie?
 — Fi! rzecz stara jak świat i nudna jak świat!
 — Konie?
 — Wyborna zabawka dla masztalerzy i gentleman-riders gdzie się można zakładać, latać i przynajmniej kark skręcić... Ale u nas?
 — Żadna nowa twarzyczka?
 — Wszystkie mówiłem ci są jedną kobietą...