Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/163

 — Do licha! — rzekł Wiła, — to już mi się przebiera... ale... Co się tycze kobiet.
 — Daj mi pokój... Tekla mi obrzydziła wszystkie.
 — Hrabia chcesz się jej pozbyć?
 — Alboż jest sposób?
 — Tysiąc...
 — Wiesz, to by mnie mogło zabawić!
 — Doprawdy? a więc co zaszkodzi sprobować?
 — Rotmistrzu, nadto się ryzykujesz! podejmujesz się rzeczy niepodobnej!
 — Hrabio! nic nie ma niepodobnego dla człowieka, który ma silną wolę...
 — Hm! myślisz?
 Rotmistrz wskazał dworowi aby się usunął, i na dany znak czereda cała pod przewodnictwem Durczyńskiego, który maszerował majestatycznie-błazeńsko, wysunęła się za drzwi.
 — Myśl mi przyszła wyborna... Panna Tekla sama wyjedzie.
 — Jakto? rozkochasz ją?
 — Ja! uchowaj Boże!
 — Ożenisz się z nią?
 — Panie hrabio, poświęcenie moje dla niego, nie sięga tak daleko...
 — Cóż u licha!
 — Będę hrabiego żenił!
 — Mnie? cha! cha! wiesz myśl doskonała! mnie! mnie! ożenić! A z kimże?
 — O! partja wyborna, panna miljonowa.
 — Hrabia nic nie wiesz, a ja dopiero dziś o tem języka dostałem... wielkie odmiany zaszły w sąsiedztwie. Wszyscy są na stopie wojennej... Ważny zaszedł wypa-