Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/170

 — To być nie może! On! tak dobry, tak wspaniały, tak przywiązany do ciebie! to być nie może!
 — A jeśli się... potem żenić nie zechce?
 — Moja droga, — odpowiedziała Róża — to od ciebie zależeć będzie, nie jesteś dziecko...
 — Ale ja go kocham, — naiwnie odparła Tekla, — możeż myśleć o sobie ten kto kocha prawdziwie? Dam się uwieść, porzucić, opuścić, nie potrafię nic wymódz na nim.
 Róża usta zacięła i pomyślała. — Gdybym była na twojem miejscu!
 — A więc siostruniu?
 — A! sama nie wiem! Opuścić dom, braci, siostry, ojca... i pojechać tak w świat straszno, straszno...
 — Odmawiasz więc?
 — O! pozwól! nie przyrzekam, nie odmawiam! Głowa mi się zawraca...
 Róża obojętnie wstała.
 — Słuchaj, — rzekła po chwili zbliżając się, — namyśl się... Jeżeli ci miłość doda odwagi, ja za ciebie zrobię z nim umowę. Nie może się ożenić z tobą, nie może nawet dać ci przyrzeczenia na piśmie, niech da przynajmniej posag wielki.
 — Siostro! — zawołała Tekla z gniewem — ja się nie przedaję!
 Róża zapłonęła. — Zapewne, ale gdy będziesz miała zapis wielki, to go podbudzić może do dotrzymania ci słowa...
 — Rób co chcesz, ja go kocham — dodała idąc ku oknu młodsza — ja go kocham i nic nie wiem, nic nie rozumiem więcej!
 Tegoż wieczora Róża była długo w Weneckim hotelu