Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/180

 Rotmistrz westchnął i usiadł.
 — Nic, kochany rotmistrzu... Ot kwiatki mi nie tak idą jak powinny.
 — Doprawdy? rok niedobry!
 — Dokąd to hrabia wyjechał?
 — Nie wiem — zakłopotanie udając, cicho rzekł rotmistrz — nie wiem... chociaż...
 — Chociaż co?
 — Chociaż się poniekąd domyślam!
 Pokiwał głową.
 — Tak to u tych panów! służ! służ! nadskakuj! daj mu życie... a on ci na końcu tyłem się powróci.
 — Cóż ci to rotmistrzu?
 — Pojechał do Górowa... Nic mi...
 Westchnął znowu.
 — Napadło cię dziś wzdychanie...
 — Pani nic nie wiesz?
 — Powiedz-że mi, cóż takiego?
 — Gdybym wiedział że mnie nie wydasz...
 — Tajemnica! mów śmiało! komuż-bym ją powiedzieć mogła? Gdybym chciała nie ma komu...
 — Ba... jest to rzecz taka, że pierwszy hrabia, gdyby się dowiedział...
 — Cóż to być może?
 — Jedynie szacunek jaki mam dla pani...
 — Rotmistrzu! bałamucić mnie chcesz!
 — Nie... ale ostrzedz...
 — Znowu jaka Anusia?
 — O! gorzej! sto razy gorzej... Pani wiesz co się dzieje w Górowie...
 — Nic nie wiem. Nie jestem ciekawa i nikt mi nowin nie przynosi.