Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/181

 — Panna synowica krajczego odziedziczyła miljony!
 Brwi Tekli zmarszczyły się.
 — Hrabia pojechał do Górowa, wiesz pani po co?
 I spojrzał jej w oczy.
 — Chce się żenić! uważa pani?
 — To być nie może! — zawołała Tekla.
 — O! o! znam ja ludzi! i choć mi nic nie mówił, widzę co się święci...
 Tekla spuściła oczy, rzuciła o ziemię trzymany w ręku bukiet i zawołała:
 — Chce się żenić? A ja? a ze mną co zrobi?
 — Nie wiem... miarkuję wszakże...
 — Że mi zechce dać konie, powóz i coś tam na drogę, abym sobie pojechała? nieprawdaż?
 Rotmistrz ruszył ramionami.
 — Zobaczym, czy się tak łatwo mnie pozbyć.
 — A jeśli zechce zapewnić jej los...
 — Jakto rotmistrzu?
 — Jak? juścić pewnie nie inaczej jak pieniędzmi.
 — Niech je sobie schowa! Nie potrzebuję pieniędzy! Ale to fałsz, to ci się przywidziało, być nie może.
 — Niech mi się przywidziało.
 — Zkąd pewność, że się starać myśli?
 — Właśnie żem prawie pewny... Przebąkiwał, dawał do zrozumienia...
 — Któraż kobieta odważy się go przyjąć... któż nie wie, że ja tu jestem?
 — O! miła pani — przerwał rotmistrz udając smutne oburzenie — mitra hrabiowska...
 Tekla potrząsła głową.
 — Nie wierzę temu! Nie wierzę póki mi sam nie powie... A! naówczas...