Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/183

 — A dokąd-że, do Górowa. Ławrysiewicz mi mówił, że już się ma około intercyzy...
 W tej chwili sam hrabia wyświeżony, uperfumowany ukazał się na progu.
 — Dokąd-że to pan jedzie?
 Wiła usunął się i umknął.
 — A! do Górowa z powodu... procesu!
 — Tylko procesu?
 — Zdaje mi się...
 — W Górowie jest panna bogata?
 — Jest...
 — Pan się o nią myśli starać?
 — Zkąd to wiesz? — udając pomięszanie, zdumienie, zawołał hrabia.
 — A! więc tak jest! — przerwała Tekla.
 Hubert spuścił oczy.
 — A gdyby tak było — rzekł — gdyby tak było!
 — Cóżbym ja w tym domu znaczyła?
 — W tym domu? zapewne... Ale gdzie indziej. Słuchaj Teklo, mówmy rozumnie.
 Niemka cała w płomieniach cofnęła się na krok.
 — Słucham pana!
 — Przeżyliśmy lat kilka... mnie czas z siwym włosem myśleć o ożenieniu stosownem.
 — W czas się opatrzył!
 — Ja nie chcę twojej krzywdy!
 — Cóż to się nazywa moją krzywdą?
 — Nie chcę cię opuścić, porzucić, i jak inny by uczynił, zapomnieć i na przyszłość...
 — A cóż chcesz uczynić?
 — Chcę cię, jak słuszna, wyposażyć, zapewnić ci los i powrót do kraju...