Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/188

 I biegał z pokoju do pokoju, patrzał na drogę. Wiła nie powracał.
 Tekla była już w Tarnoborze, a Seweryn siadał na konia, mając natychmiast odjechać do drugiego folwarku.
 Znał on sąsiedztwo i już po czynie przychodziły mu na myśl tłumaczenia, które niechybnie powstać z niego miały. Uczciwy człowiek, spokojny na sumieniu, nigdy się taką uwagą od dopełnienia powinności nie odwiedzie; niemniej wszakże Seweryn uczuł się niespokojnym. Nie przewidywał co jeszcze nastąpić miało.
 Rotmistrz nadjechał i wysiadł rzucając lejce służącemu.
 — Przepraszam pana — rzekł do Seweryna — jestem wysłany przez hrabiego po pannę Teklę, która w chwilowem rozjątrzeniu podobno tu się schroniła.
 — Panna Tekla Drolling jest tutaj...
 — Chcę się z nią widzieć.
 — Proszę za mną.
 I Seweryn wprowadził go do pokoju, w którym zastali ją leżącą na kanapie i rzewnemi łzami płaczącą.
 — Hrabia oczekuje na panią! — rzekł rotmistrz — prosi, wzywa...
 — Nie jestem ani poddaną hrabiego — zawołała porywając się kobieta — ani w żaden sposób mu podległą... Rozkazów nie przyjmuję... wracaj waćpan zkąd przybyłeś.
 — Co pani jest? co pani jest? — rzekł przybliżając się Wiła. — Pani się gubisz! hrabia w gniewie.
 — Rady nie potrzebuję, gniewu się nie lękam; idź wać pan...
 — Pani jesteś w obłąkaniu, życzę się z krwią zimną zastanowić, na czem się to skończy.
 — Wszystko się skończyło — przerwała Tekla.