Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/192

wyrysowalibyśmy wam wyraz twarzy pani Doliwowej, wchodzącej do salonu.
 — Jak-że zdrowie kochanej pani?
 — Tak dawnośmy się już nie widziały!
 — Droga pani!
 — Jak-że mi miło...
 Poczem nakrzywiwszy się i nawykrzywiawszy, usiadła na kanapie.
 Marji nie było, obejrzała się.
 — A panna Marja?
 — Nie bardzo zdrowa...
 — Jak-to? nie ukazuje się nawet?
 — Owszem, ale dziś nie wiem z pewnością...
 — I cóż to jest?
 — Jakieś osłabienie; podobno użycie wód będzie nakazane...
 — O! doprawdy! Na tak długo stracilibyśmy przyjemność widzenia ich.
 Scholastyka tylko się uśmiechnęła, wpół dziękując, wpół złośliwie. Nic ślepszego, żaden kret nawet, nad człowieka zapalczywie dążącego do celu — pani Doliwowa nic nie zobaczyła w tym uśmiechu, nawet tego co było widocznem.
 Rozmowa poszła zwykłą drogą.
 Podano herbatę, Marja weszła, sąsiadka zarumieniła się i po przywitaniu najczulszem, już miała ex abrupto przystąpić do opowiadania; gdy Hasling świeżo ogolony, wystrojony, oczywisty pretendent do cioci, nadjechał z ogromnym bukietem kwiatów.
 Po ten bukiet jeździł nieszczęśliwy wdowiec dwie mile i zapłacił zań dwa złote. Ale też widzieć go było i podziwiać. Ogromne dahlje, i co tylko najkraśniejszego