Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/196

Nareszcie podniósł się i wziął za czapkę myśląc żegnać. Ciocia przez wdzięczność, że zaprzeczył opowiadaniu Doliwowej, pożegnała go tak grzecznie, tak uprzejmie, że w istocie staremu mogła się głowa zawrócić, a sąsiadka burzyła się z gniewu. Marja uśmiechnęła mu się także słodziuchno i nie wiedząc jak zapłacić za trochę nadziei, prosiła, aby się córkom kłaniał i przywiózł je kiedy do Górowa.
 Hasling śpiewał mazurka siadając na bryczkę, tak był szczęśliwy.
 Ale Doliwowa została.
 Długo, długo milczała, gryzła usta, ruszała się, miętosiła, aż nareszcie — wznowiła opowiadanie, popierając je dowodami.
 Nikt nie słuchał!
 — A to tak! — zawołała w duchu jejmość — rozumiem! Sewerynek wam w głowie, ale my go zajeździm.
 I szybko pożegnała spiesząc do Pokotyłowszczyzny.
 Jegomość siedział na ganku z fajką, gdy żona wracała, poznał zły humor i pospieszył drzwiczki otworzyć.
 Milcząca wysiadła i weszła do pokoju. — Tu rzucając kapelusz na kanapę, rzuciła okiem dumnie.
 — Gdzie Teodor?
 — Co tobie Maszerciu?
 — Co mi? co mi? słyszysz, że pytam o Teodora?
 — Todziunio na polowaniu... ale po niego posłać można...
 — Nie potrzeba.
 — Gdybyś mi powiedziała przynajmniej co się stało?
 — Tobie! alboż masz głowę do czego innego jak do fajki i kabały?