Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/198

 Jejmość leżała zła i gniewna... W miarę jak się coraz myślami gryzła, zrzucała czepek, kołnierzyk, chustkę, rozpięła suknię, pozdejmowała trzewiki i rozpięła włosy. Straszna była! a! straszna! i nie dziw że stary Doliwa w kąciku siadłszy, fajkę z największą dyskrecją palił, cicho się i spokojnie trzymał i na rozkazy tylko zdawał się oczekiwać.
 Teodor się opóźniał, zaczęto się niecierpliwić; nareszcie psy zaszczekały w ganku — to on! — Matka zerwała się z kanapy; ojciec z kąta.
 — Wystaw sobie...
 — Wystaw sobie...
 — Milcz waćpan, to do mnie należy...
 Stary wzruszywszy ramionami poszedł do kątka, matka zaczęła opowiadać synowi. Ten słuchał gładząc brodę.
 — Jedź mi waćpan do tego szołdry, niepoczciwego i wyzwij go... Gdybym ja nawet mówiła nie tak jak było... co miał za potrzebę zawstydzić mnie i w oczach ludzkich przeczyć.
 — Hasling nie wyjdzie, to darmo — rzekł ojciec z kąta cicho.
 — Myślisz?
 — Nie wyjdzie mamo, w przeszłym roku...
 — A prawda, tem lepiej wyłajesz go...
 — Zapewne, a dwóch synów drągalów, co strzelają jak K... a biją się w pałasze jak N...; z tymi będzie do czynienia.
 — Ja się nie boję! — rzekł zuchując Teodor.
 Matka zamyśliła się.
 — Dajże pokój! mam na nich inny sposób pomścić się, zobaczymy.