Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/204

w koło po zaroślach, wysypana piaskiem, osławiona ławeczkami.
 Na jednej z nich usiadła Marja... było to właśnie miejsce, gdzie się ostatni raz z Sewerynem widziała... Myślała o nim, zawsze o nim, o nim tylko. Łzy zakręciły się w jej oczach.
 Nigdy mu tego nie daruję — zawołała. — Tak długo, tak uparcie nie dać nawet wiedzieć o sobie.
 Rżenie konia przerwało myśli... tentent od strony boru dał się słyszeć... ale że kilka razy i pan Teodor tędy konno przejeżdżał, a godzina była ranna bardzo, nie dowierzając pobiegła ku drodze.
 — To on!...
 — A! przecież! Seweryn mówił z gumiennym, niepostrzegając Marji.
 — Jak się ma pan.
 — Chory.
 — Bardzo chory?
 — Kto to może wiedzieć, — rzekł stary, — kiedy ci panowie jak chorzy? Oni się kładą, byle palec zaświerzbiał! Krajczy nasz leży, ale chwalić Boga, nie niebezpieczny...
 — Obudził się już?
 — Podobnoć nie jeszcze.
 — Mój kochany... gdybyś się wrócił a dowiedział. Panie wasze pewnie śpią, a ja bym się tylko ze starym panem chciał zobaczyć.
 — To tak! — zawołała gniewnie Marja biegnąc do domu.
 — Ciociu! ciociu!
 Scholastyka spojrzała i zgadła...