Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/206

 Na to imię zczerwieniał biedny chłopiec, zmięszał się i dodał szybko.
 — Pani... pani także mnie posądzasz?
 — A! spodziewam się! Mając w domu damę jeszcze tak niebezpieczną jak ta! I tyle czasu nie pokazywać się w sąsiedztwie, to coś znaczy.
 — Bardzo nieszczęśliwie sądzą mnie państwo... panna Tekla Drolling siedzi wprawdzie u mnie, ale ja mieszkam w Glinkach i od czasu jej schronienia nie byłem w Tarnoborze...
 — I nie byłem w Górowie...
 — To co innego...
 — Radabym wiedziała?
 — Mieliście państwo aż do zbytku gości.
 — Tak... bez których byśmy się obeszli.
 — Zapewne! i bezemnie! — rzekł Seweryn...
 — A zapewne! i bez niego! — dodała ciotka — bośmy ogromnie podumiały od czasu jak nas nieznajoma krewna zbogaciła... osądził ci nas ślicznie, dziękujem pokornie... Oj! panie Sewerynie, panie Sewerynie! serjo by się gniewać można.
 — Za co?
 — Za dziwne wyobrażenia jego! Cóż to się u nas zmieniło? Czemu nie byłeś tak długo... Powiem panu otwarcie... zmartwiłeś Marją... bardzo niepotrzebnie.. A w jego niebytności...
 Seweryn ucałował podaną rękę...
 — Nie bądź-że dzieckiem proszę... Teraz jesteśmy swobodniejsze, szczęśliwsze... chcesz-że dla tego nas odbiedz! Marja cię kocha.
 — Pani! to być nie może.