Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/219

podziwieniem gościa, zjawił się porucznik.
 Po pierwszem przywitaniu — spojrzeli na siebie współzawodnicy.
 — Pan miał być w miasteczku?
 — Pan miał być w domu?
 — Inaczej się złożyło...
 Spoglądając na siebie z ukosa, chodzili.
 Nadjechał Teodor z nowymi walcami, które sprowadził umyślnie z Warszawy dla Marji.
 — A i pan tu?
 — Jak widzicie...
 Wszyscy wzajemnie wyprawiali się wzrokiem, mową, bo zawadzali sobie — wszyscy siedzieli do późna. Marja na chwilkę tylko weszła do salonu, nie przyjęła nót, które Teodor rzucił na fortepian nieukontentowany i wkrótce wyszła. Każdy chciał coś stanowczego tego dnia powiedzieć, nikt się na to zebrać nie potrafił. Odjechali rozjątrzeni.
 — Co za natręctwo! — mówił wróciwszy Doliwa — chwili nie ma, żeby nie naciskali... tchnąć nie dadzą... pełno ich ciągle...
 — Śmieszni ludzie! — odparła jejmość — prawdziwie za nimi nic człowiek począć nie może. Jak-że przyjęła cię Marja?
 — Jak zawsze... dobrze...
 — A nóty?
 — Ceremonjowała się...
 — No! ale zostawiłeś?
 — Zostawiłem.
 — Jednak to prezent co dwadzieścia kilka złotych kosztuje... a tutaj ich nie dostać za żadne pieniądze!