Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/222

 — Nie tajno panu zapewne, że ja...
 Że bywam w Górowie.
 — Wiem o tem — zimno odrzekł Seweryn.
 — I nie bez projektu...
 — O tem nie wiedziałem...
 — Powiem mu więc otwarcie, że się staram o pannę Marję.
 — Doprawdy? — spytał Seweryn.
 — Właśnie w tym celu przybyłem, abym się porozumiał z nim, gdyż podobno obadwa sobie szkodzimy...
 — Ja tego bynajmniej nie uznaję.
 — Jednakże należałoby porozumieć się, czy pan ma jakie intencje względem panny Marji?
 — To tylko mu powiem, kochany panie Teodorze, żem bywał w tym domu wprzód niż ktokolwiek z sąsiedztwa, że go szacuję, i że nie widzę, dla czegoby mnie kto obcy o intencje miał pytać.
 — Wszelako... pan uzna... że ja... pan sam widzi...
 — Ja bo nic nie widzę, prócz, że pan się chce starać a ja mu nie przeszkadzam.
 — Pan mi przyrzeka nie przeszkadzać?
 — Jak pan to rozumie?
 — Nie bywać...
 — O! wcale nie!... Wszakże oba się w salonie górowskim pomieścim, a kto z nas będzie szczęśliwszy — dodał z uśmiechem — jakim-że byś prawem pan mógł mi odwiedzin zaprzeczać?
 — Zaprzeczać! nie! ale — Teodor się poplątał, potem dodał:
 — W takich razach ludzie honorowi...
 — Cóż robią ludzie honorowi?...
 — Rozstrzygają orężem...