Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/223

 — Nie wiem co mamy rozstrzygać — rzekł Seweryn — ale jeśli mu się podoba, dla czego-byśmy nie rozstrzygli? I owszem.
 — Pan się zgadzasz?
 — Nigdym podobnej satysfakcji nie odmawiał.
 — Pokonany przestanie bywać w tym domu!...
 — Nie, panie Teodorze... pokonany będzie bywał jak i przedtem, ja nikomu tej przyjemności ujmować nie chcę... ani sam jej odstąpić...
 — Więc do czegoż pojedynek?
 — Dla pańskiej satysfakcji — rzekł z uśmiechem Seweryn.
 Teodor uczuł, że rola, jaką grał, była doskonale śmieszna; splunął, pokręcił głową.
 — Pan się więc zgadza?
 — Na wszystko.
 — Pańskim towarzyszem kto?
 — Czekaj pan! Hrabiego poproszę, najbliższy sąsiad, nie odmówi mi... Mam wybór broni, ale zostawiam go panu...
 — Nie żądam, wszelako na pistolety nie mogę.
 — Więc na pałasze...
 — O miejsce i czas umówimy się później.
 — Bardzo dobrze! Teraz gdy wszystko umówiono, racz mi wytłumaczyć o co chodzi?
 — Mówiłem panu, o Marję.
 — Szanowny sąsiedzie, rozmyśl się, czy to ci na co pomoże.
 — Pan chcesz uniknąć pojedynku?
 — Nie... za to same słówko musim się bić, kochany panie, ale mi wytłumaczysz co zyszczesz?
 — Pozbędę się go...