Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/224

 — Chyba zabijesz! — śmiejąc się rzekł Seweryn.
 — Być może!
 — W takim razie musisz z kraju uciekać.
 Teodor zamyślił się chwilkę.
 — Jakkolwiek będzie... ja się biję...
 — O! i ja niezawodnie — dodał Seweryn — nigdym nie odmówił podobnej zabawki. Pańskim towarzyszem?
 — Porucznik Pokotyło.
 — Czy nie mógłby zjechać do Śliwina dla pomówienia o miejscu i czasie?
 — Poproszę go. Żegnam pana...
 — Żegnam...
 Tak się rozstali, Teodor oburzony i gniewny, Seweryn uśmiechnięty i wesół. Doliwa poleciał do domu, a po drodze rozpowiedział wszystkim, że się bije z Sewerynem. Porucznik podjął się służyć za sekundanta i pojechać do Śliwina.
 — No — rzekł stojąc w progu przed matką Teodor. — Nie powiesz mamo, że się boję... wyzwałem... bijemy się... w pałasze.
 — Serjo? — zawołała matka.
 — Jezu! doprawdy! — krzyknął ojciec wyskakując z pod pieca.
 — Nieochybnie.
 — Wyzwałeś go?
 — Wyzwałem... wszystko umówione...
 Mówił Teodor z pozorną odwagą i gniewem, ale znawca byłby łatwo odkrył, jak pod spodem strach nim miotał.
 Tu zaczął opowiadać rozmowę, zdobiąc ją w kwiatki swego wynalazku.