Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/225

 — No... to teraz, — rzekł wysłuchawszy ojciec, — czas myśleć o zgodzie...
 — O jakiej zgodzie? — spytał Teodor.
 — A jużcić żeby was pojednano... Idę prosić porucznika.
 Teodor udał że nie słyszy, ojciec narzucił frak i pobiegł.
 Zastał Pokotyłę z fajeczką w gębie wywlekającego z kąta stare pałasze.
 — Poruczniku! prawda to?
 — No! a cóż?
 — Biją się?
 — Myślisz że nie? Biją się!
 — Ale tu cała waga na fundamentach... wiesz.
 — Znamy panie obowiązek! służyło się wojskowo...
 — A więc pogodzić ich!
 — Jakto pogodzić?
 — Jużciż...
 — Jużciż Teodor wyzwał, ja jestem jego towarzyszem, wiedział co robił... Niech się bije...
 — Poruczniku gubisz nas! Ty chcesz żeby się bił.
 — Kiedy wyzwał.
 — Kiedy wyzwał! śmieszny człowiek! A toż się codzień wyzywa, a nie bije...
 — Ale ja na to nie dozwolę. Już dosyć się ludzie śmieli z pojedynków, czas pokazać że to nie rzecz śmiechu. Teodor chciał się bić, niech się bije, a jak mu nosa pokiereszują, tem lepiej...
 — A jeżeli tak, — zawołał ojciec — ja pana nie chcę za sekundanta...
 — Idź-że spać... Ja wiem co mam zrobić, konie zaprzężone, jadę do Śliwina do hrabiego...
 — Poruczniku! poruczniku! co pan myślisz! poczekaj, pomyśl... po co tu rozlew krwi?...