Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/23

Doliwa, którego w sąsiedztwie zwano paniczem; ciągniony sympatją do dobrze skrojonego surduta Seweryna, odstał od opozycji i usiadł przy stoliku. Kilka słów ziewaniem przeplatanych, wrzucił jak zadatek do rozmowy. Inni poczęli się ciekawić i powoli zbliżyli. Rozmowa zaczynała się ożywiać i obiecywała w końcu stać powszechną, gdy gwar powstał na dziedzińcu jakiś.
 — Pewnie znowu trzodę z Krasnej góry zajęli w szkodzie — zawołał gospodarz lecąc do okna.
 — Albo może ludzie nasi — dodał Doliwa — poczubili się.
 — Albo jaka sprawa — rzekł pan Fabjan.
 Dwóch ludzi nieznajomych biegli ku domku.
 — Cóż za licho! to coś osobliwego! — trzęsąc głową sam do siebie wybąknął gospodarz. — Ekstraordynaryjny wypadek. Ludzie w liberji.
 Wszyscy wybiegli w ganek.
 — Czyi ludzie? — spytał Fabjan.
 — Grafa ze Śliwina...
 — Czego chcecie?
 — Nasz pan...
 — No i cóż... cóż wasz pan...
 — Konie go ponosiły, wywróciły, potłukły, prosi...
 — A! dali... honor! — zawołał Hasling — otóż miłego będziesz miał gościa...
 Pokotyło osłupiał.
 — Otóż go niosą tutaj — rzekł jeden z ludzi.
 — Choć siadłszy płacz! — machając ręką rzekł gospodarz. — A co ja z nim będę robił?
 Goście się śmieli.
 Tymczasem na zaimprowizowanych noszach zbliżał się jęczący, stłuczony, zbłocony pan ze Śliwina.