Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/236

 — Co to jest?
 — Nie wiem.
 — Patrz waćpan, panna Marja uklękła.
 — A! Seweryn!
 — Co to komedja!
 — Co to?
 — To zaręczyny.
 — Czyje! Jakto! Być nie może!
 Sąsiedztwo osłupiało! Pani Doliwowa osłabła i pochyliła się na poręcz kanapy, Teodor padł w krzesło, inni rozmaitemi sposoby okazali silne uczucie, którem byli przejęci.
 Ksiądz błogosławił i mieniał obrączki, nikt pojąć tego nie mógł.
 — Widzisz waćpan! to zdrada! jak honor kocham, miałem nadzieję.
 — Co waćpan mówisz... byłem tak przyjmowany, że mogę powiedzieć.
 — Rozumie z was kto, co to jest?
 — A to panie impertynencja dla nas, to finfa!
 — Masz racją, kochany sąsiedzie, finfa tobie!
 — Nie, tobie...
 — Obudwom jeśli chcesz...
 Teodor na skinienie matki przyszedł ku niej.
 — Męztwa... kochanku, — szepnęła mu — nie wyjeżdżaj, wszyscy by się śmieli... Scholastyka twoja, a i ona ma tyle co Marja... zwróć się do niej. Tyś Marji nigdy nie kochał.
 — Ale ona w tej sukni.
 — E! to nic: kanoniczki idą za mąż byle się trafiło... Tylko żwawo, wiem że jej nie jesteś obojętny.. Oświadcz się dziś jeszcze... blisko dwóch miljonów.