Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Miljon posagu.djvu/30

obowiązku. Co byś powiedział o człowieku, któryby bliźniemu swemu mógł skrócić cierpienia a nie chciał? cóż dopiero gdyby nie chciał przez zemstę!
 Hrabia patrzał na Seweryna z podziwieniem, ze czcią prawie, ale daleko większemi oczyma poglądał na niego pan Pokotyło, któremu się to w głowie pomieścić nie mogło, aby szlachcic, syn obywatelski chciał cyrulikować; aby jeszcze tę funkcję, tak wedle niego upokarzającą, spełniał dla... nieprzyjaciela.
 Gdy Seweryn poprosił wody, bandażów i wszystkiego czego było potrzeba, gospodarz coś mruknął i wyszedł.
 Wyszedł zdyszany, spocony, wprost do gości.
 — A wiecie co się dzieje? — rzekł na progu.
 — Cóż, hrabisko może dochodzi? — rzekł Kulikowicz.
 — Niech Bóg broni, w moim domu! miałbym śledztwo, kłopot! Nie godzi się nawet żartem... Niech Bóg broni.
 — A cóż tam?
 — Co! ot pan Seweryn, jak zawsze oryginał...
 — Poszedł się z nim kłócić?
 — Żebyż! to by było mniej dziwne...
 — A cóż u licha...
 — A co! otoż sztuka, że i djabeł nie zgadnie! Rękawy zakasał i zajął się opatrywaniem, po prostu jak cyrulik.
 Tu śmiech ogromny wyrwał się ze wszystkich kątów pokoju, śmiech niedowiarstwa i szyderstwa.
 — Kpij z nas zdrów! — krzyknął Kulikowicz. Myśląc, że Pokotyło żartuje.
 — Ale jak mi Bóg miły prawda...
 — Oszalał czy co!
 — Wszakże byli z sobą i są na udry...